یکی از جنجال برانگیزترین مباحثی که دربارة این حقیقت پیچیده و تعریف نشدنی مطرح است، بررسی جایگاه عفت و بیان نوع ارتباطی است که عشق با عفت و عفت با عشق برقرار میکند. گروهی از صاحب نظران، این دو را در تباین با یکدیگر می دانند و معتقدند که اصولا عشق و عفت، دو مفهوم متناقض بوده و از آن جا که جمع نقیضین محال است، لازمة وجود هر یک را عدم دیگری می دانند؛ چون عشق به ابراز و وصال می اندیشد و عفت به دوری و کتمان.
در واقع، نوع رابطة عشق با عفت، بستگی به دیدگاه های متفاوت نسبت به اصل و حقیقت عشق دارد.
سعدی نیز که بدون شک بزرگترین شاعر غزل عاشقانه در طول تاریخ ادبیات ایران است، گاهی در شعر خود از دیدگاههای متفاوتی به عشق نگریسته، رابطة عشق و عفت را در عرصة شعر به چالش میکشاند و میگوید:
سعدیا عشق نیامیزد و شهوت با هم
پیش تسبیح ملائک، نرود دیو رجیم
و در غزلی دیگر، درست نقطة مخالف این را این گونه بیان میکند:
سعدیا عشق نیامیزد و عفت با هم
چند پنهان کنی آواز دهل زیر گلیم
همچنین میگوید:
مرا مگوی نصیحت که پارسایی و عشق
دو خصلتند که با یکدگر نیامیزند
- ۰ نظر
- ۰۹ دی ۹۴ ، ۱۱:۰۷