عبرت

سال 1366 بود؛ آیت الله خامنه ای در نماز جمعه راجع به محدودۀ اختیارات ولیّ فقیه مطالبی را بیان کرده بودند که«اینگونه نیست که ولیّ فقیه هم برای اعمال قدرت و اختیار خود چارچوب و محدوده ای نداشته باشد». سیاق بحث کاملا نظری بود و خطیب جمعه هم به عنوان یک مجتهد مسلّم قصد داشتند مبنای عقلانی و منطقی ولایت فقیه را جا بیاندازند. با اینحال حضرت امام نظر دیگری داشتند و محدودۀ اختیار ولیّ فقیه را بسیار فراتر از آنچه خطیب جمعه و رییس جمهور ابراز داشته بود تلقّی کرده بودند. همین امر موجب شد که در نامه ای عمومی نظر مخالف خودشان را با صراحت اعلام کنند. نامه در شرایط آن روز کشور غافلگیر کننده و تند بود.

حجت الاسلام جعفری-رجانیوز: برخورد آیت الله خامنه ای در مقام رییس جمهور و امام جمعۀ تهران را با نامۀ شدید الّلحن حضرت امام خمینی  که در واکنش به خطبه های نماز جمعۀ ایشان منتشر شد خاطرتان هست؟ 

 

سال 1366 بود؛ آیت الله خامنه ای در نماز جمعه راجع به محدودۀ اختیارات ولیّ فقیه مطالبی را بیان کرده بودند که«اینگونه نیست که ولیّ فقیه هم برای اعمال قدرت و اختیار خود چارچوب و محدوده ای نداشته باشد». سیاق بحث کاملا نظری بود و خطیب جمعه هم به عنوان یک مجتهد مسلّم قصد داشتند مبنای عقلانی و منطقی ولایت فقیه را جا بیاندازند. با اینحال حضرت امام  نظر دیگری داشتند و محدودۀ اختیار ولیّ فقیه را بسیار فراتر از آنچه خطیب جمعه و رییس جمهور ابراز داشته بود تلقّی کرده بودند. همین امر موجب شد که در نامه ای عمومی نظر مخالف خودشان را با صراحت اعلام کنند. نامه در شرایط آن روز کشور غافلگیر کننده و تند بود. 

 

بلافاصله بعد از نامۀ امام خمینی، آیت الله خامنه ای نامه ای منتشر کرده و اینگونه آغاز کردند:

 

بسم اللَّه الرحمن الرحیم

محضر مبارک رهبر معظم انقلاب حضرت امام خمینى- مد ظله العالى

«پس از عرض سلام و ارادت، مرقوم مبارک در پاسخ به معروضه این جانب را استماع و زیارت کردم و از ارشادات آن حضرت که مانند همیشه ترسیم‏ کننده خط روشن اسلام است متشکرم...»

 

همین چند خط اوّل از نامۀ ایشان به امام کفایت می کرد تا استاندارد مواجهۀ شخصیّتهای سیاسی و انقلابی جمهوری اسلامی با مواضع ولی فقیه ثبت شود. لحن متواضعانۀ نامه که عزم نویسنده را بر تبعیّت و پیروی کاملا برجسته می کند در کنار انتشار به موقع و بدون درنگش از درخشان ترین فصول زندگی سیاسی و انقلابی و شاخص اصالت شخصیّت و سلوک حکمرانی آیت الله خامنه ای است.

 

اینک احمدی نژاد هم در یک چنین موقعیّتی قرار گرفته است. البتّه لحن بسیار صمیمانه تر و پدرانه تر توصیۀ رهبری به او در مقایسه با نامۀ تند و تیز امام به آقا، کار احمدی نژاد را واقعا آسان کرده است؛ من جای او بودم  بدون لحظه ای تردید و درنگ و با کمال خاکساری و افتخار، طیّ نامه ای تبعیّت خودم را از این توصیۀ رهبری به صراحت اعلام می کردم و مثل کتمان  نابخردانۀ روزهای اخیر که عایدی آن چیزی جز «هزینه تراشی برای رهبری» و «تفرقه پراکنی در جماعت انقلابی» و  «زخم زبان زنی اهل بغی و فتنه» و «طمع افکنی در جان پلید دشمنان انقلاب و اسلام و ایران است» خود را به تغافل و سکوت نمی زدم. در صورت ادامۀ این ندانم کاری آشکار، ادّعای تبیین گفتمان امام و رهبری از کسیکه براهمّیّت و ضرورت موضع گیری سریع السّیر در یک چنین موضعی وقوف ندارد و یا خود را به تغافل و بی خبری می زند و یا به دنبال خرید زمان است، چگونه پذیرفته است؟